KONUŞMAYI NEDEN UNUTTUK ACABA İNSAN OLARAK!..
Gün geçtikçe kendimizi ifade etmekten, duygularımızı açıkça dile getirmekten kaçınır olduk.. Kimi zaman gurur dedik kimi zaman utandık fazlasıyla da korktuk..
Ne düşündüğümüzü neler hissettiğimizi anlatmaktan.. Acabalar girdabında gidip gelmekten, ya alabora olursak endişesinden ve hepsinden önemlisi
YANLIŞ ANLAŞILMAKTAN.. KONUŞALIMMI!
Öyle ya, ya zayıf olduğumuzu düşünürse, ya bu zaafımızı kullanırsa karşımızdaki ne olacak.. Öfkelerimiz, sevgilerimiz hep kapalı kapılar arkasında kaldı.. Ne özür dileyebildik nede seni seviyorum diyebildik şöyle kana kana.. Herşeyin doğrusunu biz bildik hak vermeden hak talep eder olduk..
Vermeden almayı meziyet bildik sonrada oturduk dert yandık kimse beni anlamıyor diye.. Düşünmedik nedenlerini her geçen gün nasılda lime lime oldu paylaşımlarımız dostluklarımız merhabalarımız.. İki kelime fazla konuşursak zarardayız dedik erteledik, ertelendik bir çok şeyden..
Can dediklerimizle aynı mekanlarda yedi yabancı olduk.. Umurumuzda olmadı ne düşündüğümüz ne yaşadığımız neler hissettiğimiz.. Kalabalıklarda yalnızlığı tercih ederken acaba kaç kişi kendi kuyusunu kazdığının farkındaydı hiçbirimiz maalesef..
KONUŞALIMMI!
Akşam karanlığının çöküşüyle mahalle aralarında paylaşılan aşk hikayelerinin kahramanları, eskilerden dem vuran annelerin babaların ne olacak bu gençliğin hali serzenişleriyle, toplu gidilen pikniklerin o ev hali yüzleri neredesiniz..
Hangi aynanın arkasında sır oldunuz.. Hani derlerya bazen konuşmaya gerek yok.. Hayır konuşmaya gerek var hemde çok var anlatmak lazım, dinlemek lazım anlamak, anlaşılmak lazım en önemliside
KONUŞMAK LAZIM dostlarım.. İnanıyorumki konuştukça paylaştıkça hayatın her anında mesut ve mutlu olmak bizim elimizde işte.
KONUŞALIMMI?SOHBET EDELİMMİ? ŞÖYLE DOYA DOYA, KANA KANA! NE DERSİNİZ! KONUŞALIMMI?!
