KİM BU “MAZOŞİST GAZETECİLER”?

Her ne kadar haber kaynakları ile ilişkilerimizi bazı mesleki büyüklerimin ceplerinin şişkinliği belirliyor olsa da bazı bazı bu mesleği yapmaktan zevk aldığımı anlıyorum.

Düşünüyorum da;

Hala kirletilmemiş ceplerim, şişe şişe yürümeyen bir edam var.

Hala bana ait olmayan bir evde oturuyorum.

Hala sadece yeni olmayan bir arabam var.

Hala ay sonunu getirmekte zorlanıyorum.

Hala kredi kartından nakit avans çekiyorum.

Hala borç açıyorum.

Hala banka kredisi kullanıyorum.

Hala ayda bir kez arabama benzin koyabiliyorum.

Hala toplu taşımayı kullanıyorum.

Hala şişkin cepli “büyüklerimin” fantezilerine kurban oluyorum.

Hala onlarla çalışan siyasiler için haber yapıyorum.

Hala işim, cebimin önünde yeralıyor.

Hala ben en iyisini yapsam da o zatlar büyüklerimin kolundan çıkamıyor.

Hala olması gerektiği gibi ikinci plandayım.

Hala restoranda yemek yiyemiyorum.

Hala tatilimi İzmir Gazeteciler Cemiyeti'nin Gümüldür'deki evlerinde yapıyorum.

Hala hiçbir belediye başkanının makam arabasında yolculuk yapmış değilim.

Hala İzmir Büyükşehir Belediyesi'nin yargılamasında “Sıra bana gelir mi?” diye hop oturup hop kalkmıyorum.

Hala bir telefonla özel iş bitiremiyorum.

Hala adamına göre haber yapmıyorum.

Hala bir yakınımı işe yerleştiremiyorum.

Hala telefonla emir-rica almıyorum.

Hala telefonla istek de almıyorum.

Hala köşe yazılarıyla sima yaratmıyor, varolanı övmüyorum.

Hala birilerinden hediye takım elbiseleri giyip, hediye telefonla konuşmuyorum.

Ve en önemlisi tüm bunlara rağmen ben hala bu mesleği yapıyorum.

Bu işi sadece para kazanmak adına yapan bazılarının aksine yüzlerce arkadaşım gibi ben hala bu işten çok büyük zevk alıyorum.

Üstelik Amerika'dan beter gelir dağılımının olduğu kirletilmiş bir meslekte ben hala gazeteci kalmayı başarabiliyorum.

Mazoşistlik buysa,

Evet ben mazoşistim.