Maneviyat

Maneviyat
Bir kuşu esen fırtınaya inat havada tutan şey iki kanata sahip olmasıdır. Bir kanadı olmadan havada kalması ve zirvelere yükselmesi mümkün olmadığı gibi yere süzülerek usulüne uygun inmesi de mümkün değildir. 
İnsan da havada süzülen kuşlar misali yolunu bulması ve bu minvalde istikamet üzere hayatını idame etmesi, esen rüzgarlara kapılarak yönünü ve istikametini kaybetmeden ilerlemesi manevi yönünün güçlü ve kuvvetli olmasına bağlıdır. Çünkü insan tek boyutlu bir varlık değildir. Manevi boyutunun yanında biyolojik boyutu da vardır. 
İnsanın biyolojik olarak ayakta kalıp yaşamını sürdürebilmesi midesini doyurmasına bağlı olduğunu hepimiz biliyoruz. Bu olmazsa olmazıdır hayatın, yaşamın. Çünkü kuralı böyle kurgulamış her şeyi ince eleyip sık dokuyan Yüce Yaratıcı. Peki ya insanın manevi boyutu? 
Midesini yemekle, suyla dolduran insanoğlu, peki maneviyatını neyle dolduruyor?
İnsan başka varlıklara benzemediği gibi yapı itibariyle ihmale pirim de vermez/veremez. Din ile bağını kopararak sadece yemek ve içmekle hayatını idame etmeye çalışanların durumu ile; yemeyi ve içmeyi terk ederek dine sarılan insanlar arasında pek önemli bir fark yoktur. Harcanan mesai bir tarafa yoğunlaştırarak diğer bölüm ihmal edilirse kanadı kırık kuşa döndürür insanı. Ne uçabilir ne de istediği gibi süzülebilir havada. 
Maneviyatın desteklenmesi yılın bir günü ile sınırlı tutulacak kadar değersiz bir konu değildir. Hatta her gün yapılması gereken iş ve işlemler arasında ilk sırada yer alır.
Unutulan ve ihmale uğrayan hep maneviyat olmuştur. Belki kolayımıza geliyordur bu durum belki de şeytan dürtüyordur. Teknoloji geliştikçe hatta insanoğlu medenileştikçe(!) bu yönünü ihmal ederek unutuyor nedense. 
Yiyecekler insanın midesine hitap ederken Kur'an ve sünnet de insanın maneviyatına hitap eder. Uzun bir süre yemek yemeyen, su içmeyen bir insan hayat emarelerini peyderpey kaybeder. Kur'an ve sünnet insanın manevi yönünü beslemesi için birer fener mesabesinde olduğunu da unutmamak gerek. Bu fenerin hemen her gün temizlenerek tutuşturulması asli bir görevdir. Belli bir süre ikmal edilmeyen fener, sönmeye yüz tutar ve karanlıkta bırakır insanı. Yol ve yordam göstermez yürüyenlere. 
Kur'an ve Sünnetten uzaklaşan bir insanın maneviyatı da sönmeye başlar. Bir zaman sonra karanlık dehlizlerde kaybolup gider. Bakmayın onların ben aydın(!)lık alanlarda yürüyorum demelerine.
Yaşantısı düzelmeyen bir insanın düşüncesi, düşüncesi düzelmeyen bir insanın da maneviyatı düzelmez. Bu iki vakıa birbirinden ayrı ve gayrı değerlendirilecek unsurlar değildir. O halde yanlış iş ve işlemleri düzeltmek isteyen insanoğlu evvela düşüncelerini düzeltmekle işe başlaması gerekir diye düşünüyorum. 
Doğru düşünceye sevk eden ana unsurların başında kavramlara yüklenen doğru bir anlam gelir. Kur'an ve Sünnete neyi yüklediğiniz çok önemli. Ya da Kur'an ve Sünnet denince kafanızda şekillenen düşünceler neler? Ne ifade ediyor sizin için? Sıradan birer kitap mı? Yol ve yordam gösteren birer fener mi?
Doğru bir anlam, insanı doğru bir algıya, doğru bir algı da insanı doğru bir davranışa sevk eder. Anlam, algı ve davranış birbirini tamamlayan kavramlardır. Doğru davranışlar her zaman doğru algılanan kavramlar üzerine bina edildiği unutmamalıdır 
Kur'an ve Sünnet okumalarını gerçekleştirmeyen bir insanın kavram hazinesini ve davranış biçimini düzgün bir konuma oturtmuş olmasını düşünmek serap görmeye benzer.