İNSAN NANKÖRDÜR!

Ne çok zayii etmişiz zamanı.
Dün uğruna neleri feda ettiğimiz,
Her kim varsa bugün ya el olmuş,
Ya da dert olmuş gönlümüze. 
Giden hep bir şeyler koparmış,
Ömrümüzü harcadığımız,
Bedenimizi yıprattığımız, 
Beynimizi yorduğumuz, 
Sevgimizi harcadığımız, 
Her ne ve kim varsa, hatıra oldu şimdiden, 
Ölmeden, şimdiden yok saydılar bizi. 
Aslında biz fırsat vermişiz, herkese.
Kimsenin yapmadığını yapmışız kendimize,
Biz müsaade etmişiz belki de çok şeye,                                                                                Kimsenin de yapmadığını yap şimdi,                                                                                             
Aynaya bakıp arada, o mahzun kalbini sev,
Özür dile ve "çok üzdüm seni" de.
Sen kendi kendinin gönlünü al, seni sev.
İnan senden daha fazla seni sevecek yok.
Sen seni sevmeyi öğrenmeli ve bunu yapmalısın. 
Seni sen sevdikten sonra zaten,
Seni sen olduğun için sevenleri de fark edeceksin.
Yüzündeki tebessümün ışığına gelenleri de fark edeceksin. 
İşte onları kendine dost edin.
Seni seven ve seni mutlu etmek için çabalayan,                                                   
Mutluluğun ile mutlu olan, hüznüne ortak olanlardır. 
Yine de sakla acılarını gösterme kimseye,
Çünkü insanların çoğu vefasızdır,
Mutluluğuna, varlığına ortak olan çoktur da,
Hüznüne , derdine ortak olanı zor bulursun.
En iyi dostun yine kendin ol,
Kendi derdine derman olan da yine sen ol.
Dağlara, taşlara  kör kuyulara anlat derdini, 
Ki sonradan dostum dediklerinin,
Bir gün yok oluşunda tekrar kahrolmayasın. 
Umut bağlama insanoğluna.
Demiş ya yüce yaratan;
“İnsan Rabbine karşı pek nankördür" diye.
Bilesin ki, Rabbine verdiği sözü tutmayanın, 
Sana verdiği sözü tutmasını da bekleme.
Öyleyse, hiçbir şeyi ve hiç kimseyi, 
Hak ettiğinden fazla sevme.
Ömrünü de boşa heba etme.