BENİM DERDİM DE DERT Mİ?

BENİM DERDİM DE DERT Mİ ?

Derneğimizi İzmir Karabağlar ilçesinin Yunus Emre mahallesinde açtık. 

Bulunduğumuz yer kentin kıyısında yani gecekondu diye tabir edilen bir yerde. Bizlere daha merkezi bir yerde dernek açmamızı söyleyen çok oldu lâkin bizim derdimiz bir çok konuda eksik kalan kadınlarımıza ulaşmaktı. 

Zaman içinde doğru karar verdiğimizi gördük. "Kentin Kıyısındaki Kadınlar" adlı bir program düzenledik. Bu programda kentin kıyısında oturan iki kadın konuşma yapacaktı, ama kim ? 

Çevremizdeki kadınlara konuyu anlatıp konuşma yapmalarını istedik. Her konuştuğumuz kadından şu cevabı aldık, "anlatsam benim hayatım roman olur."

İşte bu kadınlardan biri..
Bu kardeşimizi üzmemek adına gerçek ismini kullanmayacağım.
Tesadüfen karşılaştığım Ayşe’nin masum duruşuna çok üzülmüştüm. 

Biraz konuşunca eşinin düzenli çalışmadığını zaman zaman dayak yediğini, iki çocuğu olduğunu birinin otistik olduğunu öğrendim. Bu arada nerede oturduğunuda öğrendim. 

Zaman içerisinde o kadar çok insanla karşılaştığımız için Ayşe’nin evine habersiz bir ziyaret gerçekleştirdik. Kış günüydü sobası yanmıyordu. Devlet kömür verdiği için "neden sobayı yakmıyorsun" diye sorduk. "Odununun olmadığını" söyledi. Hemen Belediye Başkanı Muhittin SELVİTOPU ile konuşup konuyu hallettik. 

Biraz sohbet ettikten sonra evden çıkacağımız an aklıma geldi. İzin isteyip evini gezdim. Beni en çok üzen olay, buzdolabını açtığımda hiçbir şeyin olmadığını görmemdi.

Şimdi herkes başını iki elinin arasına alsın ve düşünsün 

Benim Derdim de Dert mi ?