YANERA

YANERA 
Almila, oflayarak valizini arkasında sürükledi. Annesi valizi alıp görevliye verirken, kendine pencere kenarında bir yer seçti.

Tren hareket etmeye başladığında başını cama yasladı; gelip geçen ağaçları, göğü süsleyen kuşları ve bulutların uçuştuğu gökyüzünü seyretti.

Almila, genel olarak asosyal denilebilecek bir kızdı. Gerekmedikçe evden çıkmazdı. Fakat bu yıl üniversiteye başlayacaktı ve annesiyle babası, kızlarının hayata atılmasını istiyordu. Bunun için bir plan yapmışlardı: Yaz tatillerini dünyayı turlayan bu trende geçireceklerdi.

Gün bitiyor, güneş yavaş yavaş gökyüzünü terk ediyordu. Tren, şırıl şırıl akan bir nehrin yanında durdu. Nehrin çevresinde ne binalar vardı ne de insanlar. Ancak hoparlörlerden şu anons yankılandı:

"İlk durak, Yanera."

Almila yerinden doğruldu ve trenden indi. Bir annesine, bir de babasına baktı. Issızlığın kol gezdiği bu yerde ne yapacaklardı?

Tur rehberleri yolcuların önüne geçti.

— Nehrin sularından yansımanıza bakın ve şöyle deyin: ‘Yansı bana, Yanera.’

Almila nehrin önünde eğilip bu sözleri fısıldadı. Bir anda ruhu bedeninden çekildi; kendini, her yanından suların aktığı bir düzlükte buldu.

Şaşkınlık içinde yürümeye başladı. Yürüdükçe yansıma gibi duran insanlar gördü. Her birinin teninde çok ilginç şeyler vardı.

Mesela bir kadının kollarında, çiçeklerin arasında koşan bir kız… Bir adamın alnında ise doğan güneşi seyreden bir çocuk…

Biraz daha ilerlediğinde gözüne bir şey çarptı. Gördüğü genç kızın yansıması kendisiydi. Ancak onun teni bembeyazdı, hiçbir iz yoktu.

“Bu da ne demek acaba?” diye düşündü.

Sonra yansıması konuşmaya başladı:

— Sen, Almila... Kendini hayattan soyutladın. Yansımaya değer bir anın dahi yok.

Almila donup kaldı. Tek yapabildiği, boş boş yansımasına bakmaktı.

Tren gezisi bitince evde oturdu, düşündü. Aklı almıyordu; nasıl olur da hiç güzel bir anısı olmazdı?

Tam o sırada bahçeden arkadaşı Sevim seslendi:

— Almila! Sahile gideceğiz. Sen de gelir misin?

Almila bir süre duraksadı, ardından gülümsedi ve ayağa kalktı.

— Bekle bir dakika, geliyorum!

Arkadaşı şaşkınlıkla ona bakarken dış kapıyı kapattı.

Artık güzel anılar biriktirecekti.

Şerife Ârî