RAMAZAN BİNGÖL'ÜN ET SANATI'NDA

RAMAZAN BİNGÖL'ÜN ET SANATI'NDA
      Mehmet Nuri BİNGÖL
     O gün sabah erkenden niyetimizi ortaya koyup ortak karar almıştık: Yuşa Peygamber Tepesi’nden Hüdayi Dergâhı’na uğrayacak, hem bir ziyaret hem de biraz ruhumuzu dinlendirme fırsatı bulacaktık.
      Günün bereketi, yolculuğun kendisinde saklıydı.
     Aracın direksiyonunda bacanağım Murat vardı. Direksiyonda her zamanki sakinliği ve güveniyle ilerliyordu. Otomobilde eşim Hatice, kızım Merve ve baldızım Şükran da vardı. 
     Arabanın içinde tatlı bir sohbet, zaman zaman gülüşmeler, zaman zaman da derin suskunluklarla yol alıyorduk.
     Ümraniye’nin kalabalık caddelerinden birinde ilerlerken Murat aniden yavaşladı. Önümüzde kırmızı tenteleriyle dikkat çeken, adı uzaktan bile okunabilen bir mekân belirdi: “Ramazan Bingöl – Et Sanatı”. 
     Hepimizin gözleri aynı anda tabelaya takıldı.  Murat, tebessümle bana dönerek,
     “Bak, senin amcamoğlu Ramazan’ın yeri. Yolumuzun üstü, madem önünden geçiyoruz, inelim, şöyle güzel bir şeyler yiyelim.” dedi.
     Hepimiz bu öneriyi sevinçle karşıladık. Zaten midemizden hafif hafif sesler gelmeye başlamıştı. Arabadan inip mekânın önüne vardığımızda, bizi sıralanmış kırmızı saksılardaki çiçekler ve özenle hazırlanmış giriş karşıladı. 
     Daha kapıdan içeri adım atar atmaz mis gibi taş fırın kokusu sarıp sarmaladı hepimizi.
     İçerideki manzara ayrı bir güzellik serencamıydı. Dev ekranda Ramazan'ın görüntüsü, müşterilere Osmanlı'ya özgü saray yemeklerini, mesrubatlarını tarifteydi.
     Duvarlarda çiçek resimleriyle bezeli tablolar, özenle serilmiş beyaz örtülü masalar, samimi bir ambiyans… Üstelik cam kenarına asılmış saksılardaki yeşillikler içimizi ferahlattı. 
     Adeta şehrin karmaşasından çıkıp başka bir huzur iklimine girmiş gibiydik.
     Masamıza oturur oturmaz kısa süre içinde incecik hamur üzerine kıyma, soğan, biber ve baharatla hazırlanmış sıcacık lahmacunlar geldi. 
     Yanında bir dilim limonla… Lahmacunun çıtır hamuru ve baharatlı iç harcı, taş fırının kokusuyla birleşince sofraya tatlı bir sessizlik çöktü. Herkes kısmetine odaklanmıştı. İlk lokmayı alan Merve’nin yüzünde beliren mutluluk ifadesi, hepimizi gülümsetti.
     Yemek boyunca hatıralar açıldı. Murat geçmişten bir yol anısını anlattı, Şükran araya girdi, Hatice ise Ramazan’ın yemek konusundaki maharetinden söz etti. 
     Ben de içimden, “Amcamoğlu Ramazan ne güzel bir mekân kurmuş; sadece yemek değil, bir huzur ve hatıra yuvası burası” diye geçirdim.
     Yemekten sonra bir bardak çay içip kısa bir dinlenme fırsatı bulduk. Sohbetimiz daha da koyulaştı. 
     Şükran, “Burası sanki aile sofrası gibi, insan kendini yabancı hissetmiyor,” dedi. Hepimiz başımızla onayladık.
     Sonra yeniden arabaya binip yola koyulduk. Direksiyon başında Murat, sakin sürüşüne devam ediyordu. Bizim gönlümüzde ise hem yediğimizin sıcaklığı hem de muhabbetin bereketi vardı. 
     Yuşa Tepesi’ne, oradan da Hüdayi Dergâhı’na doğru ilerlerken içimizde bir huzur dalgası yükselmişti.
     O günü düşündüğümde, sadece ziyaret değil, yolun kendisi de bizim için bir nimet olduğuna hükmettim. Bir lokma lahmacun, bir bardak çay, dostlarla edilen sohbet, aileyle paylaşılan tebessüm… Hepsi birleşip hafızamızda güzel bir hatıra bıraktı.
     İşte böyle; bazen yolun kendisi menzilden daha kıymetli olur. Bizim Ümraniye’de Ramazan Bingöl’ün mekânında verdiğimiz o kısa mola da işte öyle bir anıydı. 
     Yıllar sonra bile hatırladıkça yüzümüzde bir tebessüm, gönlümüzde bir huzur bırakacaktı.