BİR YANIMIZ HEP YARIM...

Okumak, öğrenmek beni hep mutlu eder lakin biri sen yazar olacaksın deseydi, 'Yok ya hu' derdim. Kadınların sesi olacağım söylense idi, 'Bak o olur' derdim. Zaman ile kadınların sesini yazmaya çalışan biri oldum diyebilirim.
Yazılarımı okuyanlar ile sohbet ettiğimde, kendilerinin muzdarip oldukları konuları yazmamı isteyenler oluyor. Zaman zamanda yazmaya çalışıyorum.
Bildiğiniz gibi geçen hafta İzKitap fuarına katılım sağladım. Benim için keyifli bir deneyim oldu.
Otuzyedi yıldır görmediğim lise arkadaşım Nevzat'ı görmek, Almanya' daki arkadaşım Gülen'in  İzmir'deki yeğenine beni de ziyaret etmesini söylemesi, yeni tanıştığım yazar arkadaşların hikayeleri, yanımda olamasalar da güzel sözleri ile beni arayanları gönlümün bir kenarına ilave ettim.
Bu süreçte sohbet ettiğim bir kadının hayat hikayesini dinlerken, onun bir çırpıda hayatını anlatmak istemesi
benim gönlüme takılı kaldı.
Hayatta herkesin kendine göre sıkıntıları var. Her sıkıntı sahibine göre çok ağır. İşte bu acıları bal eyleyebilmeyi öğrenirsek başarılı oluruz. Tabi ayakta kalmaya çalışırken  hep bir yanımız  yaşayamadıklarımıza eksik kalacak.
Bir annenin uyuşturucu batağına düşmüş evladı ile sınanması o annenin yarım kalmışlığı değil midir?
Sevdiğine kavuşamayanın gönlü yarım kalmaz mı?
Erken yaşta evlenenin  çocukluğu yarım kalmaz mı?
Okumak isteyip de okula gidemeyen gençlerin hayatı yarım kalmaz mı?
Eşinden bir güzel söz duymayan kişinin yarımlığı yok mudur?
Yardımcı olmak istesen de yardım edememek yarım kalmak değil midir?
Gönlünün isteyipte yapamadıkların yarım kalmak değil midir?
Annesiz, babasız kalmak yarım kalmak değil midir?
Hak etmediğin yerde olmak yarımlık değil mi?
Anlatsan da anlaşılmamak yarımlık değil mi?
Sizlerin de yarım kalmışlıkları yok mu?
Tam olduk tamamlandık diyebilecek miyiz bilmem ama yüreğim bir çırpıda hayatını anlatmak isteyen kadınlarda takılı kaldı...